ਮੌਤ ਦਾ ਮੰਜ਼ਰ!

ਮੌਤ ਦਾ ਅਹਿਸਾਸ ਉਸਨੂੰ ਹੀ ਹੁੰਦਾ ਹੈ ਜਿਸ ਨੇ ਇਹ ਮੰਜ਼ਰ ਵੇਖਿਆ ਹੋਵੇ। 10 ਜੂਨ 2021 ਨੂੰ ਰਾਤ ਦੇ 8.30 ਵਜੇ ਦਫ਼ਤਰ ਵਿਚੋਂ ਛੁੱਟੀ ਕਰਕੇ ਨਿਕਲਿਆ ਹੀ ਸੀ ਕਿ ਬਾਹਰ ਆਕੇ ਦੇਖਿਆ ਤਾਂ ਮੌਸਮ ਖ਼ਰਾਬ ਹੋਣ ਵਾਲਾ ਸੀ। ਦੋਸਤਾਂ ਨੇ ਬਹੁਤ ਰੋਕਿਆ ਕਿ ਮੌਸਮ ਖ਼ਰਾਬ ਹੋਣ ਵਾਲਾ ਹੈ ਇਥੇ ਹੀ ਸਾਡੇ ਪਾਸ ਰੁੱਕ ਜਾਓ। ਪਰ ਮੈਂ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਕਹਿਣ ਦੇ ਬਾਵਜੂਦ ਵੀ ਨਾ ਰੁਕਿਆ ਤੇ ਉਥੋਂ ਚੱਲ ਪਿਆ। ਰਸਤੇ ਵਿੱਚ ਇਕ ਕਿਲੋ ਮੀਟਰ ਤੇ ਜਦੋਂ ਪੁੱਲ ਉਤੇ ਪਹੁੰਚਿਆਂ ਤਾਂ ਬਹੁਤ ਤੇਜ਼ ਤੁਫ਼ਾਨ ਆ ਗਿਆ। ਮੈਂ ਪੁੱਲ ਦੇ ਉਤੇ ਹੀ ਰੁੱਕ ਗਿਆ। ਤੁਫ਼ਾਨ ਬਹੁਤ ਤੇਜ਼ ਸੀ। ਸਮਝ ਨਹੀਂ ਲੱਗ ਰਿਹਾ ਸੀ ਕਿ ਕੀ ਕਰਾਂ। ਸਾਹਮਣੇ ਫੈਕਟਰੀ ਵਿਚੋਂ ਕਦੇ ਬੋਤਲ ਆ ਕੇ ਵਜਦੀ ਸੀ, ਕਦੇ ਕੋਈ ਕੂੜਾ ਕਰਕਟ ਆ ਕੇ ਵਜ ਰਿਹਾ ਸੀ, ਕਦੇ ਕੋਈ ਦਰੱਖ਼ਤ ਡਿਗ ਪੈਂਦਾ ਸੀ।

ਚਾਰੇ ਪਾਸੇ ਕੁਝ ਵੀ ਨਜ਼ਰ ਨਹੀਂ ਆਉਂਦਾ ਸੀ। ਡਰ ਲੱਗ ਰਿਹਾ ਸੀ ਕਿ ਕਿਧਰੇ ਕੋਈ ਦਰਖ਼ਤ ਉਪਰ ਹੀ ਨਾ ਡਿਗ ਜਾਵੇ, ਉਤੋਂ ਬਹੁਤ ਤੇਜ਼ ਬਾਰਿਸ਼ ਵੀ ਸ਼ੁਰੂ ਹੋ ਗਈ ਸੀ। ਬਾਰਿਸ਼ ਦੀਆਂ ਬੁੰਦਾ ਗੋਲੀ ਵਾਂਗ ਆ ਕੇ ਵੱਜ ਰਹੀਆਂ ਸਨ। ਉਦੋਂ ਮੈਨੂੰ ਅਹਿਸਾਸ ਹੋਣ ਲੱਗ ਕੇ ਹੁਣ ਮੌਤ ਨੇੜੇ ਹੈ। ਜਦੋਂ ਮੌਤ ਨੇੜੇ ਆਉਂਦੀ ਹੈ ਬੰਦੇ ਨੂੰ ਉਦੋਂ ਹੀ ਵਾਹਿਗੁਰੂ ਯਾਦ ਆਉਂਦਾ ਹੈ ਮੈਂ ਵਾਹਿਗੁਰੂ-ਵਾਹਿਗੁਰੂ ਦਾ ਜਾਪ ਕਰਨ ਲੱਗ ਗਿਆ। ਇਕ ਪਲ ਮੈਂ ਸੋਚਿਆ ਕਿ ਦੋਸਤਾਂ ਨੂੰ ਫੋਨ ਕਰਾਂ, ਪਰ ਜਦੋਂ ਫੋਨ ਕਰਨ ਲੱਗਾ ਤਾਂ ਫੋਨ ਵਿਚੋਂ ਬੈਲੇਂਸ ਖਤਮ ਸੀ। ਘਰੋਂ ਵੀ ਫੋਨ ਆਏ ਹੋਏ ਸੀ, ਪਰ ਮੈ ਉਠਾ ਨਾ ਸਕਿਆ। ਫਿਰ ਘਰੋਂ ਫੋਨ ਆਇਆ ਤਾਂ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਵੀ ਕਿਹਾ ਕਿ ਜਿਥੇ ਹੋ ਉਥੇ ਹੀ ਬੈਠ ਜਾਓ। ਫਿਰ ਕੁਦਰਤੀ ਦੋਸਤ ਦਾ ਫੋਨ ਆ ਗਿਆ, ਤਾਂ ਮੇਰੀ ਜਾਨ ਵਿੱਚ ਜਾਨ ਆਈ।

ਜਦੋਂ ਮੈਂ ਫੋਨ ਉਠਾਇਆ ਤਾਂ ਮੇਰੇ ਮੁੰਹ ਤੋਂ ਬਸ ਇਹੀ ਸ਼ਬਦ ਨਿਕਲਿਆ ਕਿ ਜੇ ਬਚਾ ਸਕਦੇ ਹੋ ਤਾਂ ਬਚਾ ਲਓ। ਦੋਸਤਾਂ ਨੇ ਹੋਂਸਲਾ ਦਿੱਤਾ, ਕਿ ਅਸੀਂ ਆ ਰਹੇ ਹਾਂ, ਘਬਰਾ ਨਾ ਉਥੇ ਹੀ ਬੈਠਾ ਰਹਿ ਬਸ। ਐਨੇ ਤੇਜ਼ ਤੁਫ਼ਾਨ ਦੇ ਬਾਵਜੂਦ ਵੀ ਉਹ ਮੈਨੂੰ ਲੈਣ ਆ ਗਏ, ਜਦੋਂ ਉਹ ਮੇਰੇ ਕੋਲ ਪਹੁੰਚੇ ਤਾਂ ਮੈਨੂੰ ਲੱਗਿਆ ਕਿ ਹੁਣ ਬਚ ਜਾਵਾਂਗਾ। ਮੈਨੂੰ ਬਹੁਤ ਠੰਡ ਲੱਗ ਰਹੀ ਸੀ, ਕੰਬਣੀ ਵੀ ਚੜ੍ਹ ਰਹੀ ਸੀ, ਦੋਸਤਾਂ ਨੇ ਮੈਨੂੰ ਆਪਣੇ ਨਾਲ ਬਿਠਾਇਆ ਤੇ ਅਸੀਂ ਉਥੋਂ ਤੁਰ ਪਏ, ਪਰ ਤੇਜ਼ ਤੁਫਾਨ ਕਾਰਨ ਤੁਰਿਆ ਨਹੀਂ ਜਾ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਕਿਵੇਂ ਨਾ ਕਿਵੇਂ ਅਸੀਂ ਪੁੱਲ ਤੋਂ ਥੱਲੇ ਆ ਗਏ। ਫਿਰ ਅਸੀ ਤੇਜ਼ ਹਵਾਂਵਾਂ ਨੂੰ ਚਿਰਦੇ ਹੋਏ ਕੁਦਰਤ ਦੇ ਕਹਿਰ ਦਾ ਮੁਕਾਬਲਾ ਕਰਦੇ ਹੋਏ ਘਰ ਪਹੁੰਚ ਹੀ ਗਏ।ਦੋਸਤ ਉਹ ਹੀ ਹੁੰਦੇ ਹਨ ਜੋ ਮੁਸੀਬਤ ਵਿੱਚ ਕੰਮ ਆਉਂਦੇ ਹਨ। ਜੇਕਰ ਮੈਂ ਆਪਣੇ ਦੋਸਤਾਂ ਦਾ ਧੰਨਵਾਦ ਵੀ ਕਰਨਾ ਚਾਹਾਂ ਤਾਂ ਮੈਨੂੰ ਲੱਗਦਾ ਕਿ ਧੰਨਵਾਦ ਸ਼ਬਦ ਬਹੁਤ ਛੋਟਾ ਰਹਿ ਜਾਣਾ, ਮੇਰੇ ਕੋਲ ਸ਼ਬਦ ਹੀ ਨਹੀਂ ਹਨ। ਬਸ ਮੈਂ ਰੱਬ ਅੱਗੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੀ ਸਲਾਮਤੀ ਦੀ ਅਰਦਾਸ ਹੀ ਕਰ ਸਕਦਾ ਹਾਂ।